اختلال اضطراب رقابتی
اختلال اضطراب رقابتی:پژوهش گران در سال های اخیر به گونه ای خاص در مورد بررسی امواج مغزی در مناطق مختلف مغز پی برده اند.
و ارتباط آن با رفتار و عملکرد ورزشکاران علاقه زیادی نشان می دهند.
- مطالعات مختلف نشان داده اند که عملکرد بهتر هنگامی حاصل می شود که:
- ورزشکار بر روی وضعیت خویش تمرکز نموده و در نتیجه آرام باشد.
نشانه های اختلال اضطراب رقابتی
مارتینز اختلال اضطراب رقابتی را به عنوان گرایش به درک شرایط رقابتی به عنوان عامل تهدید مطرح کرد .
و همچنین پاسخ دادن به این شرایط به سان یک حس تنش و نگرانی به شیوه ای پایدار مطرح می نماید.
او معتقد است افرادی که دارای درجه بالایی از اختلال اضطراب رقابتی هستند.
بیشتر احتمال دارد شرایط رقابتی را به عنوان عاملی تهدید کننده در نظر بگیرند.
تا افرادی که دارای اختلال اضطراب رقابتی کم می باشند.
و در نتیجه افراد دسته نخست سطح اضطراب و عدم آرامش بیشتری را متحمل می شوند.
بهبود علائم اختلال اضطرابی
هنگامی که مغز مرتب و تنظیم می شود.
علائمی که ظاهرا دارای ریشه ها و دلایل متمایز هستند بهبود می یابند.
و تمرکز و توجه افزایش می یابد، طبیعی می شود و ثبات ایجاد می کند.
این حوادث نتیجه انعطاف پذیری و توانایی تغییر در مغز انسان است.
این قابلیت های ذاتی را می توان از طریق آموزش به مغز نیز فعال کرد.
آموزش مغزی مسیری را بین یک فرد و فعالیت های جسمی و روحی او ایجاد می کند.
و راهی برای به دست آوردن کنترل بیشتر بر عملکرد روانی و فیزیولوژیکی او و دستیابی به سلامتی و رفاهش را فراهم می کند.
به طوری که فرد مطابق با فعالیت های جسمی و ذهنی فیزیولوژیکی عمل می کند.
و در نتیجه آگاهی بیشتری به دست می آورد .
و می تواند این فعالیت ها را کنترل کرده و تعدیل نماید.
برای مطالعه سایر اختلالات :
اختلال فوبیای اجتماعی
اختلال استرس حاد
اختلال اضطراب ورزشکار
اضطراب به دو صورت اختلال ورزشکار تأثیر می گذارد:
- نوع اول اضطرابی است که منجر به انقباض عضلانی غیر ضروری می شود .
- و باعث می شود فرد حتی عملکرد طبیعی خود را نداشته باشد.
اضطراب نوع دوم :
- هر دو فشار ذهنی بر ورزشکار و اختلال و کاهش فعالیت ذهنی او را در بر میگیرد.
- و علاوه بر بی دقتی، توجه فرد را محدود می کند و چشم انداز گسترده ای از شرایط جاری را از بین می برد.
روانشناسان درباره اختلال اضطراب رقابتی و تاثیر آن بر ورزشکار می گویند که :
نخستین بار در سال ۱۹۶۶، روان شناس معروف اسپیلبرگر، اضطراب را به دو نوع صفتی و حالتی تقسیم نمود.
انواع اضطراب
- اضطراب اولی مستلزم یک الگوی رفتار نسبتا پایدار است که قرار است به بیماری تبدیل شود.
- اما اضطراب حالتی به دلیل احساسات موقت مرتبط با اضطراب و تنش و اضطراب رقابتی است .
- که منجر به ترس از شکست و بروزش می شود رخ می دهد.
- و اختلال اضطراب رقابتی در واقع می تواند به عنوان یک وضعیت از نوع دوم در نظر گرفته شود.
ورزشکاران باید بدانند که اضطراب و استرس پیش از مسابقه تا حدی که سبب اختلال عملی نشود طبیعی است.
اما اگر احساس کنند که اضطراب بر عملکرد آنها تأثیر می گذارد.
باید یک تصویر ذهنی مناسب از رقابت داشته باشند.
